hayata karşı çok aciz olduğumuzu düşünüyorum. bizi gerçekten neyin beklediğini bilebilmek bir imkansızlık gibi.. geleceğe dair öngörülerimiz kör topal.. aslında yarınlara gözü kapalı yürüyoruz. hadi planlar yapıp durmaya devam edelim!
neyi değiştirmeyi umuyorum bilmiyorum da.. hayata yapılan hamleler neyi değiştirmiş oluyor bilmiyorum. belki hiçbir şeyi? belki tam da hayatın planladığı gibi ilerliyorumdur. bu bile beni götüreceği yere varmakta bir adım hayat oyununun içinde. yine bir şeyler olacak! bense sadece şaşırabiliyorum.. gerçi hala bir şeylere şaşırabilmek de fena sayılmaz. büyüdükçe tekrarlanan durumlara duyarsızlaşıp tepkisiz kalmaya yeğlerim her defasında şaşırmayı. kontrolün bende olmadığı gerçeğine alışabilmem de pek kolay değil zaten.. enazından tepkilerimi ben belirleyebilmeliyim!
her defasında şaşırabilmeyi bir çoçuğa kıyasla nekadar başarabilirm bilmiyorm. hayatın oyunu içinde monutonluğa maruz kalmaktan korkmasam bu okadar düşündürücü olmazdı. belki bu monotonluğa kapılmamak için hep bir çocuğun etrafında bulunmak gerek ya da hep çocuk kalmak.. bir çocuk saflığında her an şaşırabilir potansiyelinde kalmak..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder