yeni bir depresifliğe doğru giderken zaman, hiçbir çıkış çabası göstermeyeceğim bir kuyuyu anımsıyorum.. hareketsiz kalışımın getirdiği bir duygusuzluk hali hakim düşüncelerime..nerde olduğumu bilmek istemeyeceğim kadar uzaklaşmak istiyorum.. fakat bunun olmazlığı bukadar net olunca adım atılamıyor umutsuzluktan öteye..
biraz çaresizlik düşüncesinin yansımaları olsagerek bunlar.. en azından ısınma sorununu bi süreliğine giderebilecek bir ivme katettim. terastaki baza parçaları olduğunu düşündüğüm tahtaların bir kısmını daha yakılabilecekler kutuma dahil etmekle oldu bu. bir de makarna yapabilseydim mutlu bile olabilirdim. evdeki tuz eksikliği ihmal edilmemeli kesinlikle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder