....senden arta kalan benle yaşamı idame ettirme çabamın yanısıra arta kalanım da sensin, göz ardı edemiyorum.. bunun önüne geçecek bir adım dahi atma cesaretinden oldukça uzağım.. bunu ne sen anlayabilrisin ne bir başkası. belki ben bile anlamış sayılmam.. anlamış sanıyorumdur sadece. daha önce anladığımı sandığımı anlamadığımı farkedince ki boşluk hissinin nüksetmesi yüksek ihtimalinden korkuyorum belki.. belki bu yüzden sandığımın doğruluk varsayımıyla yaşamayı seçiyorum. bu bir bilme korkusu olarak anlamlandırılabilsin hadi, ne faydası var?... şimdilik kendimi sensiz bilmeyeceğim gibi bir kesinlik var hayatımda. bunu ben biliyorum.. elim, gözüm, dilim, kalemim... hepsi sana aşina.. bilecek bir kaç kişi daha olası sen ve benden uzak ve habersiz olsalarda.. yalnız sen bilmeyeceksin... ne benden haberin olacak ne de bende ki senden.. ne de sendeki sensizliğimden.. benden çok sende gibiyim.. senden uzak olmak benden uzak olmak bana.. yaşadığımın farkına ancak fiziksel tepkimlerle varabiliyorum desem yeridir.. belki sadece bu yüzden üşümek istiyorum.. battaniyeme gömülmüşken kolumu dışarda bırakıp soğuğu yaşıyorum.. yaşadığımı yaşıyorum...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder